İnsan çocuğunu kaybeder mi❓

Hem de göz göre göre. AVM’de kaybetseniz içiniz titreye titreye, tarifi olmayan bir endişe ve korkuyla yaptırdığınız anonsun sesi kâbus gibi çökmez mi üzerinize❓

Sanal dünyanın göz kamaştırıcı renkleri arasında her gün binlerce çocuk kayboluyor.

Kayıp ilanı da vermiyoruz çünkü kaybolduklarının farkına bile varmıyoruz.

Oysa onlar bizim çocuklarımız.

Sosyal medya, bilgisayar oyunları… Ölçü kaçtığında bunlar çağımızın yeni narkotikleri.

Dijital dünyaya kablosuz bağlanan çocuklarımız her defasında giriş ücretini masumiyetleri, merakları, hayalleri, hedefleri, benlikleri cinsinden ödüyor.

Gerçek hayattan, gerçek insan ilişkilerinden ne kadar uzağa “açıldıklarını” bulundukları suyun derininde tam göremiyorlar, gözlerindeki kaybolmuş ifadeyle kendileri olmaktan vazgeçmeye başlıyorlar.

Dijital bağımlı çocuklar artık sadece birer "kullanıcı", "oyuncu", "takipçi", "avatar" ya da "profil fotoğrafı".

Unutmayın gerçek dünyada güçsüz hisseden çocuk sanal dünyada güçlü olmaya çalışır.

Yüksek başarı beklentisini karşılayamayan çocuk sanal başarıya açlık duyar.

Siz hep yorgun ve meşgulseniz çocuğun zihni işgale açılır.

Hiç düşündünüz mü saatlerce tablet başından kalkmayan çocuklar niçin denizden çıkmak istemezler❓

Hiç fark ettiniz mi çocuklar sevdiği arkadaşlarıyla beraberken niye hiç ebeveynlerini aramazlar❓

Unutmayın bu dijital dünyada, onların sadece rehberi değil, aynı zamanda koruyucususunuz.

Onlarla doğada zaman geçirin, onlara sarılın ve güvenin.

Onlara güvenmezseniz onlar kendine nasıl güvensin❓

Uzaktan “ben bakıyorum suya, hadi” diyerek olmaz…

ziya selcuk