“İyiyim” Demenin Yorgunluğu 

Bazen her şey yolundaymış gibi görünür.

Gülümseriz, işe gideriz, sohbet ederiz, gün içinde küçük planlar yaparız.
Ama bütün bu hareketin, bu “normal”in altında sessiz bir boşluk dolaşır içimizde.
Ne tam adı vardır o duygunun, ne de sebebi.
Sanki biri içimizdeki tüm hisleri tek tek raflardan indirip yere bırakmıştır da,
biz onları toplamak için ne zaman ne de güç bulamayız.

Dışarıdan bakıldığında hayat düzenlidir.
Ama o düzenin içinde bir şey hep eksik kalır.
Sanki hayat sürüyor ama biz orada değiliz.
Bir şey, içimizin derinliklerinde, hâlâ yerini arar.
Neyin eksik olduğunu tam olarak bilemeyiz;
sadece bir yerlerde, bir zamanlar daha dolu yaşadığımızı hatırlarız.
Artık o doluluk yoktur; yerine sessiz, tanımsız bir yorgunluk yerleşmiştir.

Çoğumuz bu hâli saklamayı iyi biliriz.
Yüzümüzdeki gülümseme, aslında bir tür hayatta kalma becerisidir.
Çünkü öğrenmişizdir: “İyiyim.” demek her şeyin çözümüdür.
İyiyim demek, kimseyi endişelendirmemektir.
İyiyim demek, hayatın akışına uyum sağlamaktır.
Ama içimizde, kimseye söylemeden taşıdığımız dağınık duygular vardır.
Bir yanımız hep eksik, hep yorgun, hep sessizdir.

Belki de bu çağın en büyük yorgunluğu budur:
Kendi içimize yabancılaşmak.
Hislerimizi, sanki gereksiz bir yükmüş gibi bastırmak.
Bir zamanlar bizi canlı hissettiren o küçük şeylerin artık dokunmaması,
içimizdeki renklerin solmaya başlaması.

Ama belki de tüm bunların içinde bir umut saklıdır.
Çünkü o sessizlik, bazen içimizin bizi çağırışıdır.
Yavaşla, diyor. Duy. Hatırla.
Ne kadar bastırırsak bastıralım, içimizdeki yaşam isteği kaybolmaz.
Sadece fark edilmek ister.

Ve belki de iyileşmenin ilk adımı, “İyiyim.” dememekle başlar.
Gerçekten ne hissediyorsak, onunla kalabilmekle.
Kırılmışsak, kırıldığımızı; yorulmuşsak, dinlenmek istediğimizi söyleyebilmekle.
Çünkü insan ancak kendi gerçeğiyle buluştuğunda toparlanabilir.
Ve bazen toparlanmak, sadece içimizdeki sessizliği fark etmekle başlar.

Öğr.Psk Eylül Altunay