KADİM ŞEHRİN ÖKSÜZ EVLATLARI 

"Döne döne varmalıyım Uzunçarşı'ya
Çökelek kokusu yakmalı genzimi
Fırınlar ekmek çıkartmalı ha bire
Baharatı bol kağıt kebabı
Üstüne künefe yemeliyim 
Ve düşmeli yolum Habibi Neccara
Dua edip Zugaybe suyu içmeliyim" 
Mısralarıyla şair Kemal Karaömeroğlu (1929) ne güzelde anlatmış eski Antakya'yı. 
Sizi bilmem ama ben, eski Antakya'yı çok özledim. Huzuru, saflığı, sadeliği, tarihi, güleryüzü özledim.
Demirciler çarşısından, semecilerin, bakırcıların yanından kıvrılıp meydan çarşısından buğday pazarından geçmeyi, bulgurunu, kıskasını, defne sabununu, ağaç lifini elime alıp özünde tüten eşsiz kokusunu içime çekmeyi, çınarın altında demli bir çay yudumlayıp, Saffuf'un dükkanından beyaz gazoz içmeyi çok özledim. 
Bahçesi turunç, portakal, mandalina, limon, hömbeles kokan, kiremit damların üstünde sadece güvercinler ve kedilerin dolaştığı, takasında sakoların durduğu, duvarlarında kıleyde kıleyde al kuseyr biberlerinin ve eşsiz lezzetteki kaditlerin asılıp kurutulduğu, sekili, livanlı, eşikli bahçesinde çocukların beş taş, horoz oynadığı, cennet çiçekleri, aslan ağzı kokan evleri özledim.
Yazın esen meltemin serinliğine karışmış deniz kokusunu çok özledim. Bu yerlerde tarihi geçmişi olan, aynı duyguları paylaşan, sokak taşların yerini tek tek bilen, hangi evde kim yaşardı birbir sayan eski adamları özledim. Elden gelen anlar mı acaba bu halden ?

Süleyman TENEKECİOĞLU