ANNE BABALARA TAVSİYELER
Çocuklarımızın her anında onlara “hatırlatan, yönlendiren, uyaran, zorlayan” bir otorite olduğumuzda aslında farkında olmadan onların sorumluluk duygusunu ellerinden alıyor, bize bağımlı olmalarına kapı açıyoruz.
Çocuğumuza:
“Ödevin yok muydu senin?”
“Hadi yüzünü yıka.”
“Dişlerini fırçala.”
“Yatağını topla.”
“Dersini çalış.”
“Çişini yapmadan uyuma.”
“Bu yemek bitecek.” dediğimizde aslında ne oluyor biliyor musunuz?
Biz farkında olmadan, onların yerine hatırlatan, yönlendiren, uyaran, zorlayan bir mekanizma oluyoruz.
Kısa vadede işler yolunda gibi görünse de uzun vadede çocuk:
Sorumluluk duygusunu kaybediyor,
Kendi kendini yönetemiyor,
Hep dışarıdan kontrol edilmeye ihtiyaç duyan bir yetişkin haline geliyor.
Oysa ki amacımız, kendi sorumluluğunu alabilen, bağımsız, güçlü bireyler yetiştirmek. Bunun yolu da zamanında geri çekilmekten, onların denemesine ve hata yapmasına fırsat tanımaktan geçiyor.
Unutmayalım: Çocuğun yapabileceğini biz yaptıkça, aslında onun gelişiminden çalıyor, ona iyilik yerine ciddi manada kötülük yapıyoruz.
Her şey bütünün hayrına olsun.
Eyvallah.
Yorum Yazın