BAŞARI MUTLAK LAZIM MI?

BAŞARI MUTLAK LAZIM MI?

 Çocukken aşılanır bizim başarı tutkumuz.

Önce yürümeyi geçmeliyiz bebeklikte. Sonradan top, birdirbir, saklambaç oynarken hep kazanmak zorunda hissederiz kendimizi. Ailemiz diğerleri ile kıyaslayarak fitili daha da ateşler; bak ne kadar akıllı çocuk, bak ne kadar çalışkan… Ve okula başlayınca kıyaslamalar artar, ailemiz hep birinci olmamızı ister, ikincilikler bile buruk karşılanır. 
     Okul hayatı boyunca bizi izler anne, babamız. Öğretmenlerimiz de cabası. Başarısızlıklarımız sorgulanır. Başarımız ise sıradan kabul edilir. Başarı güdümlü bir hayat yaşarız çoğunlukta. 
     Başarı işlerin, eylemlerin üstesinden gelmektir. Kazasız bir çivi çakmak bile başarı gerektirir. Bir kitabı okuyup bitirmek, hedeflenen yürüyüşü tamamlamak, ip atlayabilmek hepsi de muvaffakiyet içerir. 
     Hayatımızda başarısızlıklar yok mu? Var elbette. Onlardan ders çıkarıp yolumuza devam ettiğimiz müddetçe sorun yok. Peki başarı nasıl gelmeli? İşte o nokta önemli. Einstein bir tespitinde: “Aslında herkes dâhidir. Ama siz bir balığı ağaca tırmanma yeteneğine göre yargılarsanız, tüm hayatını aptal olduğuna inanarak geçirecektir” demiş ve bu noktayı kısmen aydınlatmıştır. 
     Yetenekli olduğumuz kulvarlarda başarıyı kovalamamız önemli. Ancak bu şekilde çalışmalarımız bizi tatmin edebilir. Ancak kabiliyetli olduğumuz alanlarda bile yenilmemiz olası. Bu durumlarda ise pes etmemek mühim. Ne olursa olsun inişler ve çıkışlar her zaman mevcut. Daimî başarı pek mümkün görünmemekte.
     Başarı nasıl elde edilir? Aziz Sancar’a göre çalışmak, inat ve sebat unsurları başarıya giden yolda zekâ kadar etkililer. Bana göre yeteneğin de bu konudaki önemi büyük. Tabii bu hususta yetenek ve zekâyı ayrı kulvarlarda değerlendiriyorum. Voltaire’nin; “Pek az insan başkalarının deneyimlerinden yararlanmayı bilecek kadar akıllıdır” tecrübesi de başarıya giden yolda etkili olacaktır. 
     Başarı kavramında liderlerin konumu da tartışılmaz. Liderlik anlayışı değişti ama… Artık yeni liderler çok üstün vasıflara sahip olmak zorunda değil. Sistem adamı olabilmek liderlik için yeterli. Öyle ya zamanımızda yüksek vasıflar, insanlarda değil sistemlerde aranmakta. Sistemin iyisi insan zafiyetlerini ortadan kaldırmakta.
     Milenyum sonrasında Z kuşağına mal olan anlayışta; “Çalışmak için mi yaşıyoruz? Yaşamak için mi çalışıyoruz?” paradoksu ön planda. Aslında her halükârda çalışmasız bir yaşam düşünülemez. Çalışmalarda amaçlar belirlenebilirse uğraşılar çok daha zevkli ve başarılı hale gelecektir.

Ve belki herkes başarılı olmak zorunda değil ama herkes başarısız olmamak zorunda!