Filistin’de Bitmeyen Çığlık
Bazen bir fotoğraf düşer ekranına, saatlerce bakarsın. Bir çocuğun yüzü vardır orada. Toz içindedir, gözleri kan çanağı… Belki annesini az önce kaybetmiştir. Belki birkaç dakika sonra kendisi de gidecek, ama hâlâ hayatta olduğu için senin kalbini yakar. İşte o çocuk, Filistinli.
Gazze’de her gün bombalar yağıyor. Her patlama, bir ev değil, bir hayat yıkıyor. Biri kız kardeşini kaybediyor, diğeri babasını… Ama asıl olan, insanlık kaybediyor. Her sabah dünya uyanıyor ama Filistin uyanamıyor. Çünkü orada sabahlar yok artık. Orada sadece enkaz altından gelen sessiz çığlıklar var.
Ve biz ne yapıyoruz?
Yalnızca “ah yazık” deyip geçiyoruz.
Birkaç story, üç beş tweet, sonra hayatımıza geri dönüyoruz. Ama orada hayat diye bir şey kalmamışken bizdeki bu “rahatlık” bile insanı utandırıyor.
Birleşmiş Milletler suskun. Devletler çıkar peşinde. Medya gündemi değiştiriyor. Ama Filistin hâlâ aynı çığlığı atıyor:
“Bizi görün, bizi duyun!”
Ama o sesi duymak cesaret istiyor. Vicdan istiyor. Belki de o yüzden duymuyorlar. Çünkü kulak değil, kalp sağır artık.
Bugün Gazze,
yarın başka bir yer.
Ama aynı çığlık:
“N'olur biri bizi duysun…”
Yorum Yazın