İNSAN & GERÇEKLER
Sessizliğin ortasında çığlık çığlığa kalıyor insan bir ses vardır zamanında duymadığı kayda almadığı,
Belki yarım kalmış hikaye belkide tutamadığı el.
Söz veripte yerine getiremediği yemin,
Kimbilir kanadını kırıp sonra vahşi doğada bıraktığı kuştur, belki yakalayamadığı SAZAN.
Belki insan duymuyor duyması gerekenleri,
sonra ömür boyunca kurtulamıyor bıraktığı çığlıklardan ,kulağında o çınlama ,korku ve tedirginlikle yaşamasına sebeb oluyor.
Bir yanı hep eksiltir insanın yaşamında ,
Belki sadık bir eş belki vefalı bir çocuk ,belki mal mülk,
Aşk &SEVGİ
Belki herşeyden öte ardında bırakılan
SEN diyebilecek yüreği Volkan yaşları alev alev bir sevgili kimbilir .
Güneşin tepede olduğu zaman bile üşür insan ardında bıraktığı yarım kalan bir hikayesi Vefasızlığı yerine getirmediğı sözü varsa
Ve o sözde gözyaşı varsa helâllik yoksa ,
Üşür üşür hayat çok uzun gelir ona işte o zaman Vijdan girer devreye .
HAYAT bir ders niteliğindedir ,yaşadığınızı öyle işaretlerki , izler kalır beynin bir tarafında .
Unutmak istedikçe berdeler gözleri mazi, unutulmaz kılar fark ettirir .
Insan denen varlık herzaman birilerini incitir.
Neden hep ben der ?
Hiç aklınızdan geçtimi ?
Dünyadaki tüm olayların günah keçisidir .
Kendisi için belirlenmiş işleri yapmaktan içi ölmüştür.
Büyük hikâyelerin büyük kahramanı olmak istiyor.
Öyküsü tam olsun istiyor. Herkesin hayatı roman .
Herkes kendi gerçekliğinin peşinde, kafasındaki gerçeği yaşamayınca daha da gerçeğe sığınıyor. Hayalleri birer birer yok olurken o kendisini kesin gerçek bir nesne sanıyor.
İnsan içinde dolduramadığı bir boşluk taşıyor. Her insanın boşluğunu kendi yaşamıyla dolduramadıkları oluşturuyor.
Ne İstediğini unutup , başka başka
Arayışlara geçiyor .
Kafasındaki gerçeği yaşamayınca
Romana sığınıyor
Hikayelerin büyük kahramanı sadece kendi olmak istiyor. Oysa gerçekler...
Öyle insanlar varki
Hilâl dönemini aşmış ama dolunay olamamış.
EWRO
Yorum Yazın