KENDİMİ YİNE BAŞKALARIYLA KIYASLARKEN YAKALADIM
Kendimi yine başkalarıyla kıyaslarken yakaladım.
Bir anda düşündüm… Ne zaman kendimden çıkıp başkalarının hayatlarına göz diker oldum?
Sonra fark ettim ki artık hepimiz birbirimizin hayatında geziyoruz. Birinin tatiline, diğerinin sevgilisiyle paylaştığı fotoğrafa, bir başkasının eğlenceli anlarına tanık oldukça içimizdeki eksiklik duygusu kabarıyor.
Oysa insan olmak hiçbir zaman “tam” olmayı gerektirmedi ki…
Biraz derinlere indiğimde şunu fark ediyorum:
Birçoğumuz çocukken sürekli kıyaslandık. “Bak o senden daha başarılı”, “komşunun çocuğu şöyle yapmış” cümleleriyle büyüdük.
Ve şimdi, yetişkin olduğumuzda o kıyasın izleriyle başkalarının hayatlarına özenen, kendi yolunu unutan kimliklere dönüştük.
Ama ne kadar özenirsek özenelim, bir başkasının hayatını yaşayamayız.
Herkesin geçmişi, ailesi, seçimleri, acısı ve sevinci kendine özgü.
Biz sadece kendi hikâyemizi tamamlamaya çalışıyoruz.
Elbette sosyal medyanın da bunda payı büyük.
Artık her anımızı “göstermeye” o kadar alıştık ki, gizlilik neredeyse kalmadı.
Bir başkasının story’sine bakarken, kendi hayatımızı değersiz hissetmeye başladık.
Oysa hiçbirimiz aynı yolda yürümüyoruz.
Kendime ve size küçük bir hatırlatma yapmak isterim:
Ben benim, sen sensin.
Kıyaslanacak bir şey yok aslında.
Bu bir yarış değil; bu, herkesin kendi içsel yolculuğu.
Keşke herkes kendi hikayesinin hem en karanlık hem de en aydınlık yanlarını kabullense…
Çünkü kimseyle yarışamayız, kimseyle kıyaslanamayız.
Ve sonunda herkes kendi yaşamının emeğini üstlenecek.
O halde soralım kendimize:
Bu kadar benzersiz bir hayat kıyaslanmaya değer mi?
Dipnot Benden bana, bizden sana gelsin... İdrak etmek ve hissetmek dileğiyle.
Gamze Arslan | Yaşam Koçu
Sık sık hatırlamak ve belki de en güzeli halimiz ile hatırlatmak olan bir konuya değinmek hoş olmuş, elinize kaleminize sağlık