ŞEREF! SENİN ŞEREFİN VAR, ŞEREFİNE
Ne başka bir tüccar alır onu tekrar satmaya
Ne Hayâli ilham alır perdede oynatmaya
Dağılmışını ne rüzgar toplar bir kenara
Ne kurtlar ne kuşlar yer onu
Ekşimsi tadının ötesinde kokmuşluğu var
Ne çakal meyleder ne kargalar
Etrafa savrulanını ne bir neccar işler hızarında
Ne bir halıya dokur onu Anadolu kadını tezgahında
Şeref benim ezberimde o vakit
Gözüm kapalı okurum şiirini, söylerim türküsünü
Şaşırmadan anlatırım öyküsünü
En oynak görüntüye kör olurum
Alamaz benden onu rakkasenin en delisi
Kapatırım gerisine zardan kaplı zihnimi
Patlarsa patlasın gürültünün en irisi
Hiç kimse tutmasa da elimden
Ben tutar getiririm kendimi
Adamlığımı da alıp gittiğim yerden
Hiç kimse tutmasa da elimden
Kalkmasını bilirim düştüğüm yerden
Asayı andıran dayandığım şerefe istinaden
İşte o zaman diriyim asamla bir muktedir
İşte geçmez içimden bir şey korkuya dair
İçi boş vasfı yitmiş Don Kişot!
Kumdan kalelere tekme at sen
Değirmen kanatlarına kılıç salla
Avucunda buz erit kudret sansınlar
Benim fermanımı bir celsede oylayıp
Senin kitabını sayfa sayfa yazsınlar
mhd/
Yorum Yazın