Evlerimiz, günün biriken yorgunluğundan sonra sevinçle koştuğumuz yuvalarımız. Sevinçle, sevgiyle, sabırsızlıkla, özlemle koştuğumuz yuvamız. Oyuvada; en sevdiklerimiz, en sevgililerimiz sevginin en sıcağıyla bizi beklemektedirler. Her insanın sahip olmak istediği aile müessesesini yerleştirdiği, günlük yaşantısını sürdürdüğü, maddi ve manevi sıcaklıkların en güzellerini yaşadığımız evlerimizde akşamları neler yapıyoruz?
Acelece yediğimiz akşam yemeği ve ardından, tiryakisi olduğumuz televizyonumuz. Televizyona diyeceğim bir şey elbette olamaz ama izlediğimiz programları konuşmak isterim. Akşamları, adı yerli ama içinde yaşayanlar ve yaşananların yerli olmadığı yalıların anlatıldığı dizileri mi izliyorsunuz? Ya da İnternet aracılığıyla Amerikan haydutların yaptıklarını anlatan filmleri izleyerek mi vakit öldürüyorsunuz? Hangi yerli ya da yabancı filmde dizide kendinizden, mahallenizden bir şeyler bulabildiniz. Akşamları tarih sohbetleri yapmayı denediniz mi? Çanakkale’yi, Malazgirt’i, Sarıkamış’ı, Medine müdafaasıyla ismi unutulmayan Fahreddin Paşa’yı, Kut’ül Emare Zaferimizi, Kurtuluş Savaşımızı, 15 Temmuz Demokrasi ve Milli Birlik Günümüzü konuştunuz mu? Sizde mi Kut’ül Emare zaferi ve Fahreddin Paşayı yeni duyanlardansınız. Tarihimizi konuşmak çok mu zor ne dersiniz.
Edebiyatına sanatına değer vermeyen toplumlar kendi kültürlerinden uzaklaşarak başkalarının müziklerini dinler, fıkrasına güler, hikâyesini okur, kendini anlatmayan filmleri izler. Milletinin kültürünü kelime kelime yaşatan sanatını nakış nakış işleyen, edebiyatını yazılarla, şiirlerle ebedileştiren sanatkârlar milli kahramanlardır. Akşamları evlerimizde yaptığımız sohbetlerimizde bu kahramanları da çocuklarımıza tanıtmamız gerektiğine inanıyorum. Her şeyi resmi makamlardan bekleme hasatlığımızdan kurtulmalıyız. Geçmişimiz ve geleceğimizle olan bağımız ancak kültürümüzle, sanatımızla ve sanatçımızla devam eder. Bu hakikat hepimizce bilinmesine rağmen ne yazık ki kültür ve sanatımıza yeterince sahip çıktığımız söylenemez. Örneklendirmek gerekirse; Zenginden alıp fakire vermenin Türk kültüründeki kodu Köroğlu dururken, gençlerimizin Robin Hod’u tanıması, kavuşmayan tutkulu aşkları anlatmak üzere Kerem ile Aslı’yı veya Ferhat ile Şirini tanıtmadan Romeo ve Jülietin Örnek verilmesi toplumumuzun sözel belleğinden üretip günümüze getirdiği Nardaniye hanım masalı tamamen unutulurken, onun yabancı yorumu olan Pamuk Prensesin bu denli yaygınlık kazanması milli değerlerimizin unutulmasındandır.
Tüm bu değerlendirmelerden sonra bize düşen, evlerimizi dünümüzün konuşulduğu, yarınlarımızla alakalı hayallerin kurulduğu, planlamaların yapıldığı, günün yorgunluklarının atıldığı, geleceğimizin teminatı olan çocuklarımızla sohbetler yaptığımız sıcak mekânlar haline getirmek olmalıdır. Unutmayalım ki Ailemiz toplumumuzun temel taşı, Milletimizin varlığını sürdürmede vazgeçilmez ve hayatımız kadar önemli bir müessesedir. Bu müesseseye el birliği ile sahip çıkalım, her şey gönlünüzce olsun. Eyvallah.
