İÇ SESİN VAR MI?

İÇ SESİN VAR MI?

Aynanın karşısına geçip gözlerinin içine samimiyetle bakmayı denedin mi hiç? Ya da gece yastığına başını koyduğunda, günün yorgunluğu arasında için sana neler fısıldıyor?

Merak ediyorum: İçindeki ses seni kaç defa kutladı bugüne kadar? Hangi sıklıkta tebrik ediyor seni?

Çoğumuzun içindeki ses ne yazık ki bir eleştirmen gibi konuşur. Hep eksiklerimizi sayar, hatalarımızı büyütür, “Daha iyisini yapabilirdin” diyerek durmaksızın yargılar. Oysa aynı sesin zaman zaman bize alkış tutması, “Bugün elinden gelenin en iyisini yaptın” demesi gerekmez mi?

Kendimizi kutlamak, büyük başarılara ulaşmakla sınırlı değildir. Sabah uyanıp yeni bir güne başlamamız, incitmek yerine incelik göstermemiz, zor bir anı atlatmamız ya da sadece vazgeçmediğimiz için bile tebrik edilmeyi hak ederiz.

Ama çoğu zaman bu küçük zaferleri yok sayarız; sanki kıymetleri yokmuş gibi.

Kendimizi kutlamak, esasında kibir değil; insanın kendine adaletidir. İçimizdeki çocuğa, “Görüyorum seni ve emeğini takdir ediyorum” demektir. Bunu yapmadığımızda ruhumuz aç kalır, başkalarının alkışına muhtaç oluruz.

Belki de bu satırları okurken fark ettin: İç sesin uzun zamandır seni tebrik etmiyor. O hâlde bu yazı senin için bir davet olsun. Bu gece yastığına başını koymadan önce bir kez olsun içinden şunu söyle:

“Bugün iyi ki vazgeçmedim. İyi ki denedim. İyi ki buradayım.”

Unutma, insanın kendini kutlayabilmesi en güçlü motivasyonudur. Çünkü içten gelen alkış, dışarıdan gelen her ödülden daha önemlidir.

Bugün aynaya bak, gülümse ve sor:

“Ben, kendimi en son ne zaman kutladım?”

Belki de şimdi, tam da bu an, kutlamanın zamanı gelmiştir.

Peki bu iç sesi nasıl  adlandıranbiliriz:

O iç sesin aslında tek bir adı yok; bakış açımıza göre farklı isimler alır:

İman ve teslimiyetle bakanlar için "vicdanın sesi ya da “fıtrat sesi" dir; Diğer bir ifadeyle insanın içine Allah’ın yerleştirdiği hakikat duygusu.

Psikolojide çoğu zaman “iç konuşma”, “öz-benlik sesi” veya “içsel ebeveyn” diye anılır.

Manevi yönden baktığımızda, eğer bize iyiliğe, sabra, şükre yönlendiriyorsa, bu ses kalbin sesi ya da “ilham” olarak görülür.

Hatalara karşı uyaran, doğruyu hatırlatan yanıyla “nefs-i levvâme” (kendini sorgulayan nefis) denir.

Kısacası o ses, hem ruhumuzdaki ilahi ilhamın hem de yetiştiğimiz değerlerin birleşimidir.

Sen istersen ona “Kalbimin Sesi”, “Vicdan” ya da “Rabbimin bana fısıldadığı ince hatırlatıcı” diyebilirsin.

En önemlisi, o ses seni şükre, merhamete ve doğruya çağırıyorsa kıymetini bilmek gerekir.

İç sesimizi duymak ve ondan güzel tepkiler almak temennisiyle her şey  bütünün hayrını olsun.

Eyvallah.