İNSAN BİR YOLCUDUR

İNSAN BİR YOLCUDUR

İnsan bir yolcudur esasında...

Ruhlar âleminde başlayan bu uzun yolculuk, anne rahminde ilk misafirlikle devam eder. Sonra dünyaya gözlerini açar, ağlayarak başlar serüvenine. Bebeklikte çaresizliği öğrenir, çocuklukta merakı, gençlikte tutkuyu, yetişkinlikte sorumluluğu, ihtiyarlıkta kabullenişi anlar.

Her evre, insanı başka bir hâle dönüştüren bir durak olduğu gibi bir gelişim ve değişimdir aslında.

Bebekken bakılan, büyüdükçe bakan oluruz.

Bir zamanlar elimizi tutan ellerin sahibini biz taşımaya başlarız.

Ve bir vakit gelir, o ellerden tutacak da, elleri tutulacak da kimse kalmaz; çünkü küçükler büyür, büyükler ebedî âleme göçer bir bir.

Bu dünya, biz yolcuların geçici bir menzilidir sadece.

Nice hanlar, nice şehirler vardır bu yolda ama hiçbiri kalıcı değildir.

Çünkü insanın ömrü, bir nefes alıp vermek kadar kısa, bir misafirin uğrak yeri kadar geçicidir.

Ne var ki biz, çoğu zaman yolcu olduğumuzu unutur, menzili görmezden geliriz.

Dünyayı sonsuz zanneder, biriktirmenin telaşına düşeriz.

Oysa bu yolculukta azık, ne maldır ne mülk...

Gerçek azık; tam bir iman, helal bir lokma, güzel bir söz, samimi bir dua ve sessiz iyiliklerdir.

Bir gün hepimiz ebedî âleme davet edileceğiz.

Ne vakti bellidir, ne şekli...

Ecel dediğimiz o davet mutlaka gelecek ve ölüm olarak adlandırdığımız gerçekle ebedî âleme giriş yapacağız.

Toprak, kimini bağrına erken alacak, kimini biraz daha bekletecek.

Ve ardından sadece iyi işlerimizin kokusu kalacak dünyada.

O yüzden, bu dünyada yolcu olduğunu unutma.

Yolda olduğunu bilen, adımlarını dikkatle atar.

Kiminle yürüdüğüne, nereye gittiğine ve ne taşıdığına dikkat eder.

Bir tebessüm, bir selam, bir teşekkür, bir şükür... İşte bunlar yolculuğumuza anlam katar.

Her sabah yeni bir menzile uyanıyoruz aslında.

Rabbimiz, “Bugün de yürü” diyor sessizce.

Bir adım daha yaklaş, bir kalbi daha onar, bir gönül daha kazan...

Çünkü bu yolun sonunda, sadece sevgiyle dolu olanlar huzura varır.

İnsan bir yolcudur esasında;

Ruhlar âleminden dünyaya, dünyadan kabre, kabirden ebediyete...

Her durakta biraz eksilir, biraz olgunlaşır.

Ve sonunda, geldiği yere, yani Rabbine döner.

“O’ndan geldik ve yine O’na döneceğiz.” ayetini unutmadan yolculuğa devam, inşallah.

Her şey bütünün hayrına olsun.

Eyvallah.