UTANIYORUM İNSANLIĞIMDAN, ERKEK DOĞMUŞ OLMAKTAN
Kıymetli okuyucularım hepinizi en kalbi duygularımla selamlıyorum. Bize pırıl pırıl armağan edilen dünyaya yapılanları gördükçe kahroluyorum. Hayvanlara yaşatılanları izledikçe kahroluşum katlanıyor. Kadınlara reva görülen şiddet, taciz ve tecavüz haberleri karşısında kahrolmak ne ki nefesim kesiliyor adeta. Bütün bunlar yetmezmiş gibi birde çocuklara yapılan tecavüzler, katletme haberleri verince ajansalar; zıvanadan çıkıyor, çılgına dönüyor, boğuluyorum adeta. İçimde derin bir sızı yüreğimde tarifsiz bir acı ve ben UTANIYORUM; insanlığımdan erkek doğmuş olmaktan. Utanıyorum, utanıyorum sonsuzca nevi ’im den ve nevi cinsimden. Kahrolun inşallah.
Sevgili Dostlar, seminer konferans ve sunularımda sevginin insana en çok yakışan duygu olduğunu, bütün başarı ve mutluluk hikâyelerini sevgi dolu yüreğe sahip insanların var ettiğini anlatıyor arz ediyorum her fırsatta.
Ancak bir hakikat var ki artık utanıyorum. Biz insanlar tarafından Dünyamıza, çevremize ve hayvanlara yapılanları gördükçe insanlığımdan utanıyorum. Merhum Aşık Veysel’in ifadesiyle, “sadık yârimiz kara toprak” bize nimetler verip bizi üstünde taşımaktan başka ne yaptı ki, düşünü lütfen. Biz ona neler yaptık. Denizler, dağlar, ovalar bize neler verdiler biz onları ne hale getirdik.
Dünyanın verdikleriyle yaşayan bir insan olarak, İnsanlığımdan ben utanmayayım da kim utansın! Hayvanlara yapılanları izlemeye yüreğim dayanmazken bir kez daha kahrolarak utanıyorum insanlığımdan.
Siz duydunuz mu bilmiyorum ama ben duymadım; bir kadının bir çocuğa tecavüz edip öldürdüğünü. Hiç duydunuz mu bir erkeğin; sokakta, caddede, alışveriş merkezi veya işyerinde bir kadın tarafından taciz edilerek şiddete maruz kaldığını. Bunun tam tersi haberleri çok izledim duydum ve UTANDIM erkek doğmuş olmaktan. Utandıranlar kahrolun, kahrolun inşallah.
Sosyal Mühendislik yapmayacağım, nasihat etmek gibi bir yeterliliğimde yok. Yukarıda arz ettiğim minvalde kötü örnekler o kadar çok ki onları burada yazarak tekrar gündeme getirmek ve zihinlerinizi bulandırmak istemiyorum. Mecalimde yok aslında bunları yazmaya. Sizlerin ne gibi sorunlarınız var bilemiyorum, bilememde mümkün değil. Benim sorunum şu ki, UTANMADIĞIM bir dünyayı yeniden inşa etmek için her zamankinden daha çok çalışmak zorumdayım ve çalışacağım. Sorunum sorumluluğumdur anlayışıyla hayatlara dokunma gayretim devam edecek inadına, kararlılıkla inşallah.
Dilerim ki; Kavgalar, ayrıştırmalar, çekiştirmeler, kinler, öfkeler ve dedikodular uzak olun bizden. Sevgiyle kalın, Eyvallah…
Hidayet ŞİŞKİN
