ÇOCUĞUN HİKAYESİ
Hapishaneler…
Güzel kokulu, saf ve görünmez hapishaneler. Şiirlerden akan özgürlükle savaşan,
hapishaneler.
Dün bir çocuk düşmüş, sokaklara. Eli ağzında ışığı izlerken söylenmiş kendi kendine;
“Kaç yıl yatarım var? Bulanık ve gürültülü bu şehirde.
”
Ayakları çıplak, koşuşturmuş. Yeşil ve ezilmemiş çimler bulana kadar.
Düşmüş yolu karanlık bir salona, güzel bir film izlemiş biletsiz ve kaçak.
Sapkın düşleri doğmuş filme taparken, çocuğun.
Tapılacak çok şeyi varmış filmin, gülünce ağaçları bulutlara değdiren bir kız, betonlar
arasından yeşeren umutlar, anarşistçe düşünen oğlanlar…
İnanmışçasına, bu yeni dine, çocuk. İbadet etmeye başlamış, kendince.
Şarkılar söylemiş mesela, şiirler yazmış, resimler çizmiş. Yeni bir din ya lütfedilen,
tanrıyla konuşmuş;
“Öyle bir sıkışmışlık ki bu,
Tanrım. Ağlamak, bağırmak hatta
Bu şehrin boynunu kırasıya,
Onunla savaşmak istiyorum.”
Aşklaşmalara ve ibadetlerine devam ederken hapishanesinde dolaşan çocuk, olmadık
şeye olur demiş. Gözleri görülmeyeni görmüş. Filmdeki tapılası kız. Yanında aşkını
pekiştirecek bir oğlan…
Gece yatağında dönmüş durmuş, tanrısına dua ederek, çocuk;
“Tanrım, kıskanılmayacak gibi değil,
Saçlarını aşk-tan ilham alarak yaratmışsın.
Yanında bir lavuk, geceye benzeyen gülüşüyle bakıyor kıza.”
Sayıklayarak uykuya dalmış, çocuk;
“Saçları ve ben,
O ve ben,
Gözleri ve ben…”
Bu aşk büyük gelmiş mahkûm bir çocuğa.
İlk iş olarak, tanrısına kızmış. Böyle olmayacak bir işin suçunu ona atmış.
Artık daha karanlık görünmeye başlamış şehir, betonlar kalbine işlemiş. Sevdasızlık
ellerine kelepçeler vurmuş.
Zamanla dinini de unutmuş, duaları kesilmiş.
Her gece gördüğü rüyalar gündüzlerini katletmiş.
Tam ümidini kaybetmişken çocuk, karanlığın içinden sesler yükselmiş,
“Yok olmak üzereysen, çocuk. Bana doğru yürü, benim ol, sonsuzluğa eriş.”
Koşmuş, aşkla koşmuş çocuk ve sarılmış, ölüme.
Hüseyin Mert Turan
Yorum Yazın